Στα πλαίσια της προσπάθειας να ολοκληρώσουμε το πρόγραμμα των επερχόμενων προβολών του SAHFF 2011, μας κατέβαλε μια μανία να … μαρτυρήσουμε σιγά σιγά κάποιες από τις ταινίες που θα δούμε το Μάρτη.
Και σε αυτό συνέβαλε όχι μόνο η αγωνία μας να στήσουμε για μια ακόμη χρονιά κάτι που θα αρέσει στο κοινό αλλά και η ιδιαιτερότητα κάποιων ταινιών που φέτος ομολογουμένως κάνουν το μικρό φεστιβάλ μας καλύτερο !
Ποτέ επίσης δεν είχαμε παρατηρήσει πόσο δύσκολο είναι να μαζεύεις σχόλια (γιατί μισούμε τη λέξη …κριτικές) από το διεθνή τύπο για την παρουσίαση μιας ταινίας στο ελληνικό κοινό.
Η ταινία λοιπόν που μας δυσκολεύει τη ζωή λέγεται ΑMER και έρχεται από το Βέλγιο, από ένα ζευγάρι νεαρών σκηνοθετών που αποφάσισαν να στήσουν ένα homage στους αγαπημένους Ιταλούς σκηνοθέτες Dario Argento, Mario Bava και Lucio Fulci. Το αποτέλεσμα είναι μια ταινία που κόβει την ανάσα και καταφέρνει να τρυπώσει στις λίστες με τις αγαπημένες ταινίες των διεθνών φεστιβάλ, περιοδικών τρόμου και κινηματογράφου και όχι μόνο…
Γουστάρουμε πολύ που η ομάδα που την έστησε μας την εμπιστεύτηκε χωρίς διαπραγματεύσεις. Είναι ο μοναδικός τρόπος να την απολαύσουμε μιας και το ευρωπαϊκό σύστημα διανομής θα αργήσει να την πάρει χαμπάρι…
Παραθέτουμε μερικά κείμενα που τσακώσαμε και επανερχόμαστε σύντομα με ότι νεότερο …
In making Amer as cold, calculating, and totally transfixing as they have, Belgian filmmakers Hélène Cattet and Bruno Forzani have manically constructed what may very well be the Super Giallo. Full of free-floating signifiers of victims watching killers, killers watching victims, and victims becoming killers, the film is essentially an academic's tract on how the Italian giallo functions as a genre. And yet, it's edited so masterfully and filmed with such a sadistically attentive eye for detail that it never feels intractably stiff. Every scene has a new color scheme, a new way to visually process sexual identification. Catte and Forzani prioritize their roles so that they impress us as visual artists that also happen to be capable theorists. The film's narrative progression—the first act is Bava, the second is Fulci, and the third is Argento—is subsequently relentless while its dazzling kaleidoscopic aesthetic calls attention to its filmmakers' brash know-how. It's the ultimate cinematic fetish object—all close-ups, no mercy. (Slant Magazine)
"A beautiful crossover between art and cinema, which will be remembered forever" - GOREZONE MAGAZINE N°64
